കൈലാസം.

  വിശ്വസിച്ചാലും ഇല്ലെങ്കിലും ഭാഗം :4

                                                                                                            
                                                                                                                                             ഋഷികേശ്
                                                                                                                                            12/12/1998

പ്രിയ സുഹൃത്തെ,                                                                  

                അശ്വഥാമാവിനെ നേരില്‍ കണ്ട മധ്യപ്രദേശില്‍ നിന്നും  ഭാരത പരിക്രമയിലെ അടുത്ത ലക്ഷ്യ സ്ഥാനത്തേക്ക് ഉള്ള ഞങ്ങളുടെ യാത്ര ആരംഭിചു.ജര്‍മന്‍ സായിപ്പുമാര്‍ വീണ്ടും അവരുടെ ലക്ഷ്യം കാണാന്‍ അവിടെ തന്നെ തങ്ങി.അവര്‍ക്കൊരിക്കലും തന്നെ കാണാന്‍ കഴിയില്ല എന്ന അശ്വഥാമാവിന്റ്റെ പ്രവചനം ഒന്നും ഞാന്‍ അവരോടു പറയാന്‍ പോയതും ഇല്ല.അതെല്ലാം പിന്നീട് ഒരു അവസരത്തില്‍ ഞാന്‍ എഴുതാം.

വീണ്ടും തിരിച്ചു ഋഷികേശില്‍ എത്തിയ ഞങ്ങള്‍ പക്ഷേ ആശ്രമത്തിലേക്ക് പോയിരുന്നില്ല .90 ദിവസം കഴിയാതെ തിരിച്ചു ചെല്ലാനും കഴിയില്ലല്ലോ.അതിനാല്‍ ഋഷികേശിലെ മലയാളിയായ ഒരു സന്യാസിനിയുടെ  ആശ്രമത്തില്‍ കുറച്ചു ദിവസങ്ങള്‍ തങ്ങാന്‍ തീരുമാനിച്ചു.ഋഷികേശിലെ ഒരു ഗ്രാമ പ്രദേശത്തുള്ള, ഗംഗയുടെ തീരത്തെ ഈ ആശ്രമം ശരിക്കും ഒരു സ്വകാര്യ വസതി ആയിരുന്നു .സ്വാമിനി മിക്കവാറും പുറം രാജ്യങ്ങള്‍ സന്ദര്‍ശിക്കുന്നതിനാല്‍ ജോലിക്കാരും ഒന്നു രണ്ടു ആശ്രിതരും മാത്രമേ അവിടെ കാണൂ. പിന്നെ അപൂര്‍വം ആയി ചില സന്ദര്‍ശകരും.

ആ സമയത്ത് പൂനെയില്‍ നിന്നും വന്ന രണ്ടു യുവാക്കള്‍ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു.ഹര്‍ഷും, മനുവും .മാര്‍വാടി സമുദായക്കാരായ അവര്‍ വളരെ പെട്ടെന്നു തന്നെ ഞാനും ആയി അടുത്തു. സംസാര മധ്യ ,അവര്‍ മാനസ സരസ്സും കൈലാസവും ദര്‍ശിക്കാനുള്ള യാത്രയുടെ ഭാഗം ആയിട്ടാണ് അവിടെ വന്നതെന്ന് പറയുകയുണ്ടായി.പിന്നെ ഒന്നും പറയേണ്ടല്ലോ ! അടുത്ത യാത്രാ ലക്ഷ്യ സ്ഥാനം മുന്നില്‍ തെളിഞ്ഞു. സാക്ഷാല്‍ "കൈലാസം".

പക്ഷേ പറയും പോലെ കാര്യങ്ങള്‍ എളുപ്പം അല്ലായിരുന്നു. കൈലാസം ഭാരത്തിന്‍റെ സ്വന്തം എങ്കിലും നടത്തിപ്പിനുള്ള അവകാശം ചൈനക്കാണ്,ശുഷ്ക നേത്രമ്മാരുടെ   വിസ ഉണ്ടെങ്കിലേ അങ്ങോട്ട് കടക്കാന്‍ പറ്റൂ.പക്ഷേ ചെറുപ്പക്കാര്‍ അല്പം പിടിപാടുള്ളവരായിരുന്നു.അവരുടെ ട്രാവെല്‍ ഏജെന്‍സിയില്‍ വിളിച്ച് പറഞ്ഞ് പത്തു ദിവസത്തിന്നകം കാര്യം സാധിച്ചു.

അങ്ങിനെ ഏതൊരു ആത്മീയ വാദിയുടെയും അവസാന ലക്ഷ്യ ത്തിലേക്കുള്ള ആ യാത്ര തുടങ്ങി.ട്രാവെല്‍ ഏജെന്‍സിയുടെ ബസ്സില്‍ 21 പേരോളം വരുന്ന ഒരു സംഘം. യാത്രയുടെ ഊഷരതയില്‍ നിന്നും മോക്ഷപദത്തിലേക്കുള്ള  മനസ്സിന്‍റെ സഞ്ചാരം ആയിരുന്നു അത് .ആദ്യ ലക്ഷ്യം മാനസസരസ്സയിരുന്നു.ടിബറ്റെന്‍ പര്‍വ്വതമടക്കുകളിലൂടെയുള്ള യാത്ര കഠിനം എന്നു തന്നെ വേണം പറയാന്‍ .

ഗണേശ  പര്‍വ്വ തം

ആ യാത്രയില്‍ ആദ്യം ആയി കണ്ണില്‍പെട്ട പര്‍വ്വതനിരയുടെ പേര്  'ഗുര്‍ലമണ്ടതാ' എന്നാണ് ഗൈഡ് പറഞ്ഞത്.എങ്ങും മഞ്ഞണിഞ്ഞ  പര്‍വ്വത നിരകള്‍ ,വെയില്‍നാളങ്ങള്‍ വെള്ളി വെളിച്ചം വാരി വിതറുന്ന തടാകങ്ങള്‍ . ഗണപതിയുടെ രൂപം ഉള്ള ഗണേശ  പര്‍വ്വതം , ഓംകാരം ഉണര്‍ത്തുന്ന ഓംകാര  പര്‍വ്വതം  ഒക്കെ കടന്നു ഒരു വലിയ കയറ്റം കയറി ഇറങ്ങി  തുറസ്സായ സ്ഥലത്തു ബസ്സ് നിന്നു.മുന്നിലതാ നീലഛവി പരത്തി നിശ്ചലമായ മാനസസ്സരോവര്‍ ,വിദൂരതയില്‍ ദര്‍ശന ഭാഗ്യമരുളി കൈലാസം.

മാനസരോവര്‍

എല്ലാവരും മാനസസ്സരോവറില്‍ സ്നാനം കഴിക്കാനായി ഇറങ്ങി.മാനസസ്സരോവറിന്‍റെ തീരത്തെ കല്ലുകള്‍ അത്ഭുതകരമായിരുന്നു.ദേവ ചിഹ്നങ്ങളും ,സംസ്കൃത ലിപികളും നിറഞ്ഞ കല്ലുകള്‍ .പലരും അവ ശേഖരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.അന്ന് രാത്രി മാനസസ്സരോവറിന്‍റെ തീരത്താണ്ക്യാംപ് .പൂജ്യത്തോളം വരുന്ന തണുപ്പ്.യാത്രാ ഷീണ്ം ,കിടന്ന ഉടനെ ഉറങ്ങി പോയി.പക്ഷേ രാത്രിയുടെ ഏതോ ഒരു യാമത്തില്‍ ഞാന്‍ ഉണര്‍ന്നു. വെറുതെ ടെന്‍റിന്‍റെ വശത്ത് കൂടി തടാകത്തിലേക്ക് നോക്കി.

സരോവര്‍ തീരത്തെ കല്ലുകള്‍

രണ്ടു പേര്‍ ഒരു ചെറിയ വിളക്കിന്‍റെ വെളിച്ചത്തില്‍ പുറത്തിരിക്കുന്നു.ശബ്ദം താഴ്ത്തി സംസാരിക്കുന്നുണ്ട്.പതുക്കെ ഞാന്‍ പുറത്തെയ്ക്കു ഇറങ്ങി,നമ്മുടെ കൂട്ടുകാരായ മാര്‍വാടികള്‍ ഹര്‍ഷും മനുവും ആയിരുന്നു അത്.എന്തോ പേപ്പര്‍ മറിച്ചുനോക്കുകയും എഴുതുകയും ഒക്കെ ചെയ്യുന്നുണ്ട്.ഈ പാതിരാത്രി മരംകൊച്ചുന്ന തണുപ്പില്‍ ഇവര്‍ ഇത് എന്താ ചെയ്യുന്നതെന്ന് അറിയാന്‍ ഒരു ആകാംഷ.

അവരുടെ പിന്നില്‍ എത്തിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ കണ്ടു ,ഒരു മാപ്പ് ( ഭൂപടം) ആണ് അവര്‍ നോക്കുന്നത് .ശബ്ദം കേട്ടു പെട്ടെന്നു അവര്‍ തിരിഞു നോക്കി എന്നെ കണ്ടപ്പോള്‍ ഒന്നു ഞെട്ടി ,പക്ഷേ പെട്ടെന്നു തന്നെ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു "ഓ  സ്വാമി ആയിരുന്നോ ? പേടിച്ച് പോയി" "എന്തിന്നാണ് പേടിക്കുന്നത് ?" നിങ്ങള്‍ എന്താ ചെയ്യുന്നത് ,? ഇതെന്താ മാപ്പ്? നിങ്ങള്‍ തീവ്രവാദികള്‍ വല്ലതും ആണോ? ഒരു പാട് ചോദ്യങ്ങള്‍ ഞാന്‍ ഒരുമിച്ച് ചോദിച്ചു."സ്വാമി ,ബഹളം വെയ്ക്കാതെ എല്ലാം പറയാം,ഞങ്ങള്‍ തീവ്രവാദികള്‍ ഒന്നും അല്ല ,പക്ഷേ തീര്‍ത്ഥാടകരും അല്ല .ഞങളുടെ യാത്രയുടെ ലക്ഷ്യം വേറെ ആണ്".ഹര്‍ഷ് പറഞ്ഞു. അതെന്താണെന്നായിരുന്നു എനിക്കും അറിയേണ്ടിയിരുന്നത് .ആ രാത്രി മാനസസ്സരസിന്‍റെ തീരത്ത് വെച്ച് അവര്‍ ആ രഹസ്യം പറഞ്ഞു.

മാര്‍വാടി സമുദായക്കാര്‍ പണം കടം കൊടുക്കുന്നവര്‍ ആണ്.അവരുടെ ഉപാസനമൂര്‍ത്തിയാണ് സാക്ഷാല്‍ കുബേര സ്വാമി.ഈ പ്രപഞ്ചത്തിലെ എല്ലാ ധനത്തിന്നും,നിധികള്‍ക്കും ഉടമയാണ് കുബേര സ്വാമി.യക്ഷന്‍മാരുടെ രാജാവും ,രാവണന്‍റെ സഹോദരനും ആണ് കുബേര രാജാവ്.പുഷ്പക വിമാനവും ,ലങ്ക രാജ്യവും കുബേരന്‍റേത് ആയിരുന്നു.അത് രാവണന്‍ തട്ടി എടുത്തതിന് ശേഷം ,ശിവ ഭക്തനായ കുബേര സ്വാമി കൈലാസ പര്‍വ്വതത്തിനടുത്ത് അളകാപുരി എന്ന ഒരു രാജ്യം സ്ഥാപിച്ചു .അതാണ് യക്ഷ രാജ്യം .കുബേരന്റെ ആവാസ സ്ഥലം .ലോകത്തിലെ എല്ലാ സമ്പത്തും നിധികളും അവിടെയാണ്.

കുബേര സ്വാമി

ഈ മിത്തിനേ കുറിച്ച് എനിക്കു നേരത്തേ അറിയാമായിരുന്നു.ഹിന്ദു പുരാണങ്ങളില്‍ മാത്രം അല്ല, ബുദ്ധമത വിശ്വാസികളും  കുബേരനെ ആരാധിക്കുന്നുണ്ട്.'അളകാപുരി' എന്ന സ്വപ്നനഗരം ഹിമാലയത്തില്‍ എവിടെയാണ് എന്നു മാത്രം ആര്‍ക്കും അറിയില്ല. 'ഷാങ്ഗറില്ല' എന്നു ബുദ്ധ വിശ്വാസികള്‍ വിളിക്കുന്ന  ഈ നഗരത്തില്‍ കടന്ന ഒരു ബുദ്ധ സന്യാസിയെ കുറിച്ച് എവിടെയോ വായിച്ചിട്ടുണ്ട്.ഹര്‍ഷിന്‍റെ ശബ്ദം എന്നെ ഓര്‍മ്മകളില്‍ നിന്നും ഉണര്‍ത്തി." ഞങ്ങളുടെ കുടുംബത്തിന്‍റെ പരദേവതയാണ് കുബേര സ്വാമി.ഏതോ ഒരു പിതാമഹന്‍ കുബേരനെ പ്രത്യഷപ്പെടുത്തി എന്നും അളകപുരിയിലേക്ക് പോയി എന്നും പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ട് .അതേ പറ്റി ഒരു പാട് ഗവേഷണങ്ങള്‍ നടത്തിയ ഞങ്ങള്‍ക്ക് കുറെ രേഖകളും രേഖാചിത്രങ്ങളും കുടുംബ ക്ഷേത്രത്തിലെ ഒരു അറയില്‍ നിന്നും കിട്ടി .അതില്‍ അളകാപുരി യുടെ സ്ഥാനം രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട് .ഒരു പക്ഷേ കുബേരനെ നേരിട്ടു കാണുകയും അളകാപുരിയില്‍ എത്തി എന്നും പറയുന്ന പിതാമഹന്‍ രേഖപ്പെടുത്തി വച്ചതാവാം ". ഹര്‍ഷ് പഴയ കുറച്ചു താളിഓലകള്‍ എന്നെ കാണിച്ചു.ശരിയാണ് അതൊരു വഴി രേഖപ്പെടുത്തിയ ,എന്തൊക്കെയോ കുത്തികുറിച്ച താളിയോലയായിരുന്നു.അവിടെ കടന്നു നിധി കണ്ടെത്തുക എന്നതായിരുന്നു അവരുടെ യാത്രാ ലക്ഷ്യം.

"ഞങ്ങള്‍ അഷ്ടപദി എന്ന സ്ഥലം വരെയേ നിങ്ങളോടൊപ്പം വരൂ.അവിടെ നിന്നും ഞങ്ങള്‍ പിരിയും.ദയവു ചെയ്തു സ്വാമി ഈ വിവരം ആരോടും പറയരുത്"മനു പറഞ്ഞു.

കൈലാസം  അടുത്തും വ്യക്തമായും കാണണം എങ്കില്‍  കൈലാസ പരിക്രമ വ്ഴിയിലെ ദിറാവുക് എന്ന സ്ഥലത്തെത്തണം.അതായത് സമുദ്ര നിരപ്പില്‍ നിന്നും 16367 അടി ഉയരത്തില്‍ .അല്ലെങ്കില്‍ ചൈനയുടെ സ്പെഷ്യല്‍ അനുമതി വാങ്ങി ,കൈലാസത്തിന്‍റെ തെക്ക് വശമായ അഷ്ടപദിയില്‍ എത്തണം.ശരിക്കും ഇവിടെ നിന്നും മാത്രമേ അടുത്തു കാണാന്‍ സാധിക്കൂ .പക്ഷേ ഏറ്റവും അപകടകരമായ ,പ്രവചനാതീതമായ കാലാവസ്ഥയാണ് അവിടെ .നട്ടുച്ചക്ക് പോലും സൂര്യനെ ശരിക്കും കാണാന്‍ കഴിയില്ല.തണുപ്പും ,മഞ്ഞും മഴയും എല്ലാം കൂടികുഴഞ്ഞു ,കൈലാസത്തിന് പ്രകൃതി സംരക്ഷണം തീര്‍ത്തിരിക്കുന്നു.അവിടെ ഇവര്‍ ഇറങ്ങിയാല്‍ അപകടം ആണെന്നകാര്യത്തിന് സംശയം ഇല്ല.ഏങിനെയും ഇവരെ പിന്തിരിപ്പിക്കണം എന്നു ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ തീരുമാനിച്ചു.പക്ഷേ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല .ആ രാത്രി അങ്ങിനെ കഴിഞ്ഞു.

ദര്‍ച്ചന്‍

അടുത്ത ദിവസം പരിക്രമയിലെ ബേസ് ക്യാംപ് ആയ ദര്‍ച്ചന്‍ എന്ന്‍ സ്ഥലത്തേക്കായിരുന്നു യാത്ര.വഴിയില്‍ ഉടനീളം മഴ ആയിരുന്നു.ക്യാംപ്ല്‍ എത്തിയപ്പോഴും മിക്കവരുടെയും ആരോഗ്യ നില മോശമായിരുന്നു.കാലാവസ്ഥ മോശം ആണെന്നും അടുത്ത ദിവസം പരിക്രമ തുടരാന്‍ പറ്റുമോ എന്നും സംശയം ആണെന്ന് ഗൈഡ് പറഞ്ഞു.

അഷ്ടപദി

ഭാഗ്യവശാല്‍ അടുത്ത ദിവസം മഴ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.100 യുവാന്‍ കൊടുത്ത് ചൈന ഗവണ്‍മെന്‍റ് പാസ്സ് വാങ്ങി അഷ്ടപദിയിലേക്കുള്ള  യാത്ര തുടങ്ങി.അവിടെ എത്തുമ്പോള്‍ സമയം പന്ത്രണ്ടു മണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു.ഹര്‍ഷും മനുവും വല്ലാത്ത ഉത്സാഹത്തില്‍ ആയിരുന്നു.ഞാന്‍ ഒരു നിഴല്‍ പോലെ അവരുടെ പിന്നിലുണ്ടായിരുന്നു.അത് അവര്‍ക്കും മനസ്സിലായി കാണണം.കാലാവസ്ഥ മോശമായതിനാല്‍ തങ്ങള്‍ അളകാപുരി  യാത്ര മാറ്റി വെക്കുന്നു എന്നവര്‍ ഒരു പ്രാവിശ്യം എന്നോടു പറയുകയുണ്ടായി.പൂര്‍ണമായി അതു വിശ്വസിച്ചില്ല എങ്കിലും എനിക്കും അങ്ങിനെ തന്നെ തോന്നി.

മാത്രം അല്ല തൊട്ട് മുന്‍പില്‍ ഉയര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്ന കൈലാസമെന്ന മഹാദേവന്‍റെ ആസ്ഥാനമായ പുണ്യ പര്‍വ്വതത്തിന്‍റെ  സാമീപ്യത്തില്‍ എല്ലാവരും സ്വയം മറന്നു പോയിരുന്നു.ഞാന്‍ മറ്റ് സ്വാമിമാര്‍ക്കൊപ്പം കുറേകൂടി മുന്നോട്ട് പോയി , കൈലാസത്തെ സാഷ്ടാഗം പ്രണമിച്ചു .പൂജകളുടെ തിരക്കിലായി.

ഞങ്ങള്‍ തിരിച്ചു വാഹനതിനടുത്തത്തിയപ്പോള്‍ ഗൈഡ്ഉം മറ്റ് സഹയാത്രികരും വിഷണ്ണരായി നില്‍ക്കുന്നത് കണ്ടു.കാരണം തിരക്കിയപ്പോള്‍ കൂട്ടത്തിലെ രണ്ടു പേരെ കാണാനില്ല എന്നു പറഞ്ഞു.

എനിക്കു കാര്യം മനസ്സിലായി അവര്‍ പണി പറ്റിച്ചു .പക്ഷേ കാലാവസ്ഥ മോശം ആവുകയാണെന്നും അവരെ കൂടാതെ പോവുക ശരി അല്ല എന്നും ഗൈഡ് പറഞ്ഞതില്‍ പ്രകാരം ബസില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന ടിബറ്റെന്‍ ഷെര്‍പ്പകള്‍ ഉള്‍പ്പെടെ ഒരു സംഘ്ം അവരെ തിരഞ്ഞു പോവുകാന്‍ തീരുമാനിച്ചു.അവര്‍ പോകുവാന്‍ സാധ്യതയുള്ള വഴി എനിക്കു ഊഹിക്കുവാന്‍ കഴിയുമായിരുന്നു  ; അതിനാല്‍ ആ വഴിക്കു ഒരു ശ്രമം നടത്താന്‍ ഞാനും തീരുമാനിച്ചു.ഒരു മഴകോട്ടും ധരിച്ചു ഞാനും അവരെ തേടി എറങ്ങി.സമയമപ്പോള്‍ മൂന്നു മണിയായിരുന്നു.മഞ്ഞും തണുപ്പും ഒക്കെ കൂടി അന്തരീക്ഷത്തെ കൂടുതല്‍ വൈകിയ സാഹചര്യത്തിലേക്ക് നയിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

ഞാന്‍ താഴേക്കു ഇറങ്ങി ആവുന്ന വേഗത്തില്‍ മുന്നോട്ടു നടന്നു.ഇരുവശത്തും കയറ്റങ്ങള്‍ ആയതിനാല്‍ വെളുത്തുരുണ്ട കല്‍കൂട്ടങ്ങള്‍ക്കിടയിലൂടെ ഒഴുകി വരുന്ന തീര്‍ത്ഥകരയിലൂടെ മാത്രമേ നടക്കാന്‍ നിര്‍വാഹമുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.നടന്നു നടന്നു ഞാന്‍ നന്ദി പര്‍വ്വതത്തിനു അരികിലെത്തി.ഷീണം എന്നില്‍ പിടിമുറുക്കി.ഊര്‍ജ്ജം നഷ്ടപ്പെട്ട അവസ്ഥയില്‍ അല്പം ജലം കുടിക്കാന്‍ കിട്ടിയിരുന്നു എന്നു ആശിച്ചു പോയി.അടുത്തു വെള്ളം ഉണ്ട് ,പക്ഷേ കോരികുടിച്ചാല്‍ കൈ മരവിച്ചു പോകും.

നന്ദി പര്‍വ്വതം

ഞാന്‍ കുറച്ചു കൂടി മുന്നോട്ടു പോയിട്ട് തിരിച്ചുവരാം എന്നു വിചാരിച്ചു.എപ്പോള്‍ ഞാന്‍ നന്ദി പര്‍വ്വതത്തിന്‍റെ ചുവട്ടില്‍ ആണ് എത്തിയിരിക്കുന്നത്.എന്നെ തന്നെ നോക്കികൊണ്ടു ഒരു ഹിമാലയന്‍ യാക് നില്‍ക്കുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടു.ഇടത്തു ഭാഗത്തായി കാണുന്ന നന്ദി പര്‍വതത്തിനും വലതു വശത്ത് കാണുന്ന നിഗൂഢ  പര്‍വ്വതത്തിനും ഇടയിലൂടെ ഞാന്‍ നടന്നു കൊണ്ടേ ഇരുന്നു.സൂര്യ വെളിച്ചം പോയിമറഞ്ഞു.താപ നില പൂജ്യത്തിനും താഴെ ആണെന്ന് മനസ്സിലായി.ശ്വാസതടസം അനുഭവപ്പെട്ടു തുടങ്ങി.ഇരുവശത്തെയും കാഴ്ചകള്‍ അവര്‍ണനീയം ആയിരുന്നു.കരിങ്കല്‍ നൃത്തമണ്ഡപങ്ങള്‍ പോലെ ഉള്ള പര്‍വ്വതകാഴ്ചകള്‍ .പതുക്കെ ഞാന്‍ പരിസര ബോധത്തിലേക്കും സമയബോധത്തിലേക്കും ഉണര്‍ന്നു.ആകാശത്തു മഴ മേഘങ്ങള്‍ വന്നു നിറയുന്നു.സമയം അഞ്ചു കഴിഞ്ഞു .രണ്ടര മണികൂറായി നടക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട്.മഴ പെയ്താല്‍ മരണം ഉറപ്പാനെന്ന് മനസ്സിലായി.ഒന്നു രണ്ടു മഴ തുള്ളികള്‍ എന്‍റെ ദേഹത്ത് വീണു.ഞാന്‍ നടപ്പിന് വേഗത കൂട്ടി.

അതാ കൈലാസ പര്‍വ്വതം : വെറും 500 മീറ്റര്‍ മാത്രം അകലെ ,ചുറ്റും മഞ്ഞുപാളികള്‍ കട്ടപിടിച്ചു തൂങ്ങി കിടക്കുന്നു.അതിനിടയിലൂടെ ഞാന്‍ മുന്നോട്ടു നടന്നു.ഒരു ഭാഗത്ത് ഒരാള്‍ക്ക്മാത്രം ചരിഞ്ഞു കടക്കാവുന്ന വാതില്‍ പോലെ മഞ്ഞിന്‍റെ ഒരു കവാടം,അതു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ കൈലാസത്തില്‍ നിന്നും ഉള്ള തീര്‍ത്ഥം ചാലിട്ടൊഴുകുന്നു.അതും കടന്നു ഞാന്‍ മുന്നോട്ടു നടന്നു.ഇപ്പോള്‍ ഒരു നിരപ്പായ പ്രതലം ദൃശ്യം ആയി.അവിടെ ഞാന്‍ കണ്ടു ,ഹര്‍ഷും മനുവും ,കയ്യില്‍ നീര്‍ത്തി പിടിച്ച കടലാസും ആയി എന്തോ തിരയുകയാണ് അവര്‍ . ഞാന്‍ നീട്ടി വിളിച്ചു.ശബ്ദം കേട്ടവര്‍ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.    "സ്വാമിയോ ? എന്തിന്നാണ് ഞങ്ങളുടെ പുറകെ വന്നത് ? തിരിച്ചു പൊവൂ " ഹര്‍ഷ് പറഞ്ഞു. പോവാം നമുക്ക് ഒരുമിച്ച് പോകാം ,എല്ലാവരും നിങ്ങളെ കാത്തിരിക്കുകയാണ്."ഇല്ലാ സ്വാമി ഞങ്ങള്‍ക്ക് വരാന്‍ ആകില്ല ,ഇതു ഞങ്ങളുടെ അവസാന പിടിവള്ളി ആണ്.കോടികളുടെ കട ബാധ്യതയാണ്  ഞങ്ങളെ കാത്തിരിക്കുന്നത്.ഒന്നുകില്‍ ആത്മഹത്യ അല്ലെങ്കില്‍ അളകാപുരിയില്‍ കടന്നു നിധി കണ്ടെത്തുക , ഈ രണ്ടു വഴികളെ ഞങ്ങളുടെ മുന്നില്‍ ഉള്ളൂ" മനുവാണു പറഞ്ഞത്."സ്വാമി തിരിച്ചു പൊവൂ...ഞങ്ങള്‍ ലക്ഷ്യത്തിനടുത്തെത്തി കഴിഞ്ഞു.അളകാപുരിയുടെ കവാടം കടന്നാല്‍ പിന്നെ ഈ കാലാവസ്ഥ അല്ല.എല്ലാം പിതാമഹന്‍ എഴുതി വച്ചിട്ടുണ്ട്.എവിടെ എവിടെയോ ആണ് ആ കവാടം:അല്ലെങ്കില്‍ സ്വാമിയും വരൂ നമുക്ക് ഒരുമിച്ച് പോകാം."

"ഇല്ലാ ഇതു കൈലാസം ആണ് .ഇവിടെ മനുഷ്യനു പ്രവേശനം ഇല്ലാ.സാഹസം കാണിക്കരുത് ",ഞാന്‍  അവരെ തടയാന്‍ കഴിവതും ശ്രമിച്ചു.പക്ഷേ ഫലം ഉണ്ടായില്ല.അതിടയില്‍ ഞങ്ങളുടെ വലതു ഭാഗത്തായി സ്വര്‍ഗത്തിലേക്കെന്ന വണ്ണം മഞ്ഞു പാളികള്‍ അടുക്കിയ പടികള്‍ ദൃശ്യം ആയി.അതിലൂടെ തീര്‍ഥ ജലം ഒഴുകി വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു." ഇതാ ...ഇതാ ..ആ പടികള്‍ ഹര്‍ഷ് ഉറക്കെ പറഞ്ഞു.പിന്നെ അവര്‍ അങ്ങോട്ട് നീങ്ങി : "സ്വാമി ,വീണ്ടും കാണാം  മനു തിരിഞ്ഞു നിന്നു പറഞ്ഞു. ഞാന്‍ വെറുതെ അതു നോക്കി നിന്നു.അവര്‍ പടിക്കെട്ടിനടുത്തെത്തി .പെട്ടന്നാണ് അതു സംഭവിച്ചത് .

അതി ശക്തംആയ ഒരു ഹിമ കാറ്റ് ആഞ്ഞു വീശി ആ ഹിമകാറ്റിനിടയില്‍ ഞാന്‍ ഒരു മാത്ര കണ്ടു. .....ആറടിയിലേറെ ഉയരമുള്ള കുറെ രൂപങ്ങള്‍ ആ ഹിമ പടവുകളില്‍ നില്‍ക്കുന്നു.  പക്ഷേ ഒരു നിമിഷത്തിനുള്ളില്‍ എന്‍റെ മുഖത്തും കണ്ണിലും എല്ലാം മഞ്ഞു കണങ്ങള്‍ ശക്തിയായി അടിച്ചു കേറി,കാഴ്ച മറഞ്ഞു  ,കണ്ണു തുറക്കാന്‍ വയ്യ. ശ്വാസം പോലും കിട്ടാതെ ഞാന്‍ പിടഞ്ഞു പോയി .ഒരു ഹുങ്കാര ശബ്ദത്തോടെ കാറ്റ് ആഞ്ഞു വീശുകയാണ് .ആ പര്‍വ്വതത്തിലെ മഞ്ഞു മുഴുവനോടെ അന്തരീക്ഷത്തില്‍ കറങ്ങുകയാണെന്ന് തോന്നി.നില തെറ്റിയ ഞാന്‍ താഴേക്കു വീണു.മരിക്കുന്നതിന് മുന്‍പ് ഞാന്‍ കൈലാസ നാഥനെ ഉറക്കെ വിളിച്ചു.പെട്ടെന്ന് ഞാന്‍ തറയില്‍ നിന്നും ഉയരുന്നതായി എനിക്കു തോന്നി.ആരോ എടുത്തു ഉയര്‍ത്തുന്നത് പോലെ. ശക്തമായ  ഒരു ചിറകടി ശബ്ദം എനിക്കു കേള്‍ക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞു.പിന്നെ എന്‍റെ ബോധം മറഞ്ഞു.

പിന്നീട് ഞാന്‍ അര്‍ദ്ധബോധാവസ്ഥയില്‍ എപ്പോഴോ കണ്ണു തുറന്നു ,ഹിമ കാറ്റ് അപ്പോഴും അടങ്ങിയിരുന്നില്ല പക്ഷേ ഞാന്‍ ഒരു കല്‍ മണ്ഡപത്തിലാണ് കിടക്കുന്നതെന്ന് മനസ്സിലായി.നേരെത്തെ കണ്ട പ്രകൃതി നിര്‍മ്മിതമായ ഒരു കല്‍ മണ്ഡപം .ചുറ്റും കാറ്റ് അതിന്‍റെ സംഹാര താണ്ഡവം തുടരുകയാണ്.ഞാന്‍ എങ്ങിനെ ഈ സുരക്ഷിത സ്ഥാനത്ത് എത്തി എന്നും, ഹര്‍ഷിനും മനുവിനും എന്തു സംഭവിച്ചു എന്നും അറിയാന്‍ ഞാന്‍ ചുറ്റും പരതി നോക്കി.ഞാന്‍ കേട്ട ചിറകടി ശബ്ദം ,പിന്നെ ആരോ എന്നെ എടുത്തുയര്‍ത്തിയതും എനിക്ക് ഓര്മ്മ‍ വന്നു.

പെട്ടെന്നു എന്‍റെ ശിരസ്സില്‍ ആരോ തലോടുന്ന പോലെ തോന്നി ,ഞാന്‍ തല തിരിച്ചു നോക്കി.ഒരു നിമിഷം ഞാന്‍ സ്തംഭിച്ചു പോയി ...പിന്നെ എന്‍റെ മനസ്സില്‍  അത്ഭുതത്തിന്റെയും, ആനന്ദത്തിന്റെയും ഒരു തിരതള്ളല്‍ അനുഭവപ്പെട്ടു. എന്‍റെ അടുത്തിരുന്നു ശിരസ്സില്‍ തലോടിയിരുന്നത് ...സ്വപന മിശ്ര  അല്ല  ..പ്രിയവല്ലഭ  ആയിരുന്നു....സ്നേഹിതാ നിങ്ങള്‍ ഓര്‍ക്കുന്നില്ലേ?...എന്‍റെ ആദ്യത്തെ എഴുത്തില്‍ ഞാന്‍ സന്യാസം സ്വീകരിക്കാനുള്ള കാരണം വിശദമാക്കിയിരുന്നല്ലോ.സ്വപ്ന മിശ്ര എന്ന പേരില്‍ എന്നെ സഹായിക്കാന്‍ മരുഭൂമിയിലേക്ക്  പറന്നിറങ്ങിയ പ്രിയവല്ലഭ എന്ന കിന്നരി ആയിരുന്നു അത് .

***

ഒരു വര്‍ഷം സ്വപ്ന മിശ്രയായി  ദുബായില്‍ ജീവിച്ച ശേഷം എങ്ങോ മാഞ്ഞു പോയ ,ഒടുവില്‍ ഗുരുജിക്ക് മുന്‍പില്‍ വെച്ച് സ്വന്തം രൂപത്തില്‍ ദര്‍ശനം നല്‍കി വീണ്ടും മറഞ്ഞു പോയ പ്രിയ വല്ലഭ .എന്ന കിന്നരി -ഇതാ വീണ്ടും ഈ കൈലാസ ഭൂമിയില്‍ എന്‍റെ രക്ഷക്കായി ഒരിക്കല്‍ കൂടി പറന്നെത്തിയിരിക്കുന്നു.എഴുന്നേറ്റ് കിന്നരിയെ വന്ദിക്കണം എന്നു മനസ്സ് പറഞ്ഞു എങ്കിലും എന്‍റെ ശരീരം അനക്കാന്‍ പോലും എനിക്കു കഴിഞ്ഞില്ല .

മധുരമായ ഒരു ശബ്ദം എനിക്കു കേള്‍ക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞു അതിപ്രകാരം ആയിരുന്നു..."മനുഷ്യ വര്‍ഗ്ഗത്തിന് അപ്ര്യാപ്തമായ ഒരു പ്രദേശം ആണിത്.ഒരിയ്ക്കലും ഇത്തരം സാഹസത്തിന് ഇനി ശ്രമിക്കരുത്. താങ്കള്‍ എന്തിനാണ് സന്യാസം സ്വീകരിച്ചത് എന്ന്‍ എനിക്കറിയാം : പക്ഷേ ആ ആഗ്രഹവും സാധിച്ചുതരാന്‍ എനിക്കു കഴിയില്ല .അതും പ്രകൃതിയുടെ നിയമത്തിന് എതിരാണ്.മനുഷ്യന്‍  പ്രകൃതിയുടെ  നശ്വരമായ സൃഷ്ടിയാണ്  ഞങ്ങള്‍ അനശ്വരരും .   യക്ഷരും ,കിന്നരരും ഗന്ധ്ര്‍വരും ഒക്കെ എണ്ണത്തില്‍ കുറയുകയോ കൂടുകയോ ഇല്ല.പ്രേമം, വിവാഹം ,കുടുംബം എന്നീ മനുഷ്യ വികാരങ്ങള്‍ ഞങ്ങള്‍ക്കു നിഷിദ്യം...ആര് ഞങ്ങളെ ഉപാസിക്കുന്നോ അവരെ സഹായിക്കുക അതാണ് നിയമം. പക്ഷേ താങ്കള്‍ക്കൊപ്പം കഴിഞ്ഞ സമയം ഒരിക്കലും ഓര്‍മ്മയില്‍ നിന്നും മായില്ല;  ഞങ്ങളുടെ നിയമം അത് അനുവദിക്കുന്നില്ല എങ്കിലും!. വീണ്ടും തമ്മില്‍ കാണുവാന്‍ കഴിയട്ടെ".

പ്രിയവല്ലഭ കിന്നരി

പിന്നീട് ഞാന്‍ വീണ്ടും ആ ചിറകടി ശബ്ദം കേട്ടു ...ഒരു വലിയ പക്ഷിയെ പോലെ ചിറകു വിടര്‍ത്തി പ്രിയാവല്ലഭ പറന്നുയര്‍ന്നു ,പിന്നെ മഞ്ഞിലേക്ക് ഒരു പൊട്ടുപോലെ മറഞ്ഞു പോയി.  മെല്ലെ മെല്ലെ എനിക്കു വീണ്ടും ബോധം നഷ്ടപ്പെട്ടു.

പിന്നീട് ഓര്‍മ്മ വരുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഒരു ഹോസ്പിറ്റല്‍ ബെഡില്‍ ആണെന്ന് മനസ്സിലായി ,കണ്ണു തുറന്നപ്പോള്‍ ആകാംഷയോടെ എന്നെ തന്നെ നോക്കി നില്‍ക്കുന്ന സ്വാമിമാരും മറ്റു സഹയാത്രികരും.കണ്ണു തുറന്നപ്പോള്‍ സ്വാമിമാര്‍ ആശ്വാസത്തോടെ പറയുന്നതു കേട്ടു "സ്വാമി അങ്ങ് രക്ഷപ്പെട്ടത് വലിയ ഒരു അത്ഭുതം തന്നെ ആണ് എന്നാണ് ഇവര്‍ പറയുന്നത്".ശരിയാണ് ,ഞങ്ങളുടെ ഗൈഡ് പറഞ്ഞു:അത്തരം കാലാവസ്ഥയില്‍ ആവഴിക്ക് പോകുന്നവരില്‍ ആരും ഇന്നേവരെ തിരിച്ചു വന്നിട്ടില്ല അത്രേ !!.

അത് ടിബറ്റിലെ ഒരു ഹോസ്പിറ്റല്‍ ആണെന്നും ,ഹിമകാറ്റിനു ശേഷം ഷെര്‍പ്പകളും ,ഹെലികോപ്റ്ററില്‍ മറ്റ് രക്ഷാ  പ്രവര്‍ത്തകരും നടത്തിയ തെരച്ചിലിനോടുവില്‍ ആണ് എന്നെ സുരക്ഷിതമായി ഒരു ശിലാമണ്ഡപം പോലുള്ള ഒരു പര്‍വ്വത ഭാഗത്ത് കണ്ടെത്തിയത് എന്നും പിന്നീട് അവര്‍ പറഞ്ഞു.പക്ഷേ നമ്മുടെ കൂട്ടത്തിലെ രണ്ടു പേരെ എന്നെന്നേക്കും ആയി നഷ്ടപ്പെട്ടു എന്ന ഒരു ദുഖ്ം എല്ലാവര്‍ക്കും ഉണ്ടായിരുന്നു.ഹര്‍ഷിനെയും മനുവിനെയും കുറിച്ചുള്ള ഒരു വിവരവും ലഭിച്ചില്ല എന്നും ,പിന്നീട് അവര്‍ക്കായുള്ള തിരച്ചില്‍ അവസാനിപ്പിച്ചു എന്നും ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു.

രണ്ടു ദിവസത്തെ ആശുപത്രി വാസത്തിന് ശേഷം, ടിബെറ്റെന്‍ പീഠ ഭൂമിയിലൂടെ തിരിച്ചുള്ള യാത്രയില്‍  ,പുലര്‍കാല സൂര്യകിരണങ്ങള്‍ ഏറ്റു സ്വര്‍ണ്ണംപോലെ വെട്ടിത്തിളങ്ങുന്ന കൈലാസ ശിഖിരത്തിലേക്ക് ഞാന്‍ ഒന്നു തിരിഞു നോക്കി.മഞ്ഞു പുതച്ച ആ മലനിരകളില്‍ എവിടയോ നിന്ന് ഹര്‍ഷും മനുവും എനിക്കു യാത്രാമംഗളം നേരുന്നതായി തോന്നി.!!! പിന്നെ അതിനുമപ്പുറം ...ഒരു വലിയ പക്ഷിയുടെ ചിറകടി ശബ്ദവും കാതുകളില്‍ മുഴങ്ങി !!!

ഹര്‍ഷിനും മനുവിനും എന്തു സംഭവിച്ചു എന്നത് ഇന്നും ഒരു ചോദ്യ ചിഹ്നം ആണ്.അവര്‍ അളകപുരിയിലേക്ക് കടന്നോ? അതോ ആ ഹിമ കാറ്റില്‍ അവരുടെ ജീവന്‍ പൊലിഞ്ഞോ?ഹിമകാറ്റിനിടയില്‍ ഞാന്‍ കണ്ട രൂപങ്ങള്‍ ആരായിരുന്നു? ഇനി എന്നാകും' പ്രിയ വല്ലഭ' എനിക്ക് ദര്‍ശനം നല്‍കുക?

ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ഒരു പാട് ചോദ്യങ്ങള്‍  അവശേഷിപ്പിച്ചു കൊണ്ടൊരു യാത്ര പൂര്‍ത്തിയാകുന്നു......

ഇതു നിങ്ങള്‍ വിശ്വസിക്കണം എന്നു ഞാന്‍ പറയില്ല ,പക്ഷേ സത്യം ഇതാണ്.

 ' നിങ്ങള്‍ക്കിത് വിശ്വസിക്കുകയോ വിശ്വസിക്കാതിരിക്കുകയോ ചെയ്യാം' .

സ്നേഹപൂര്‍വം ,

പദ്മതീര്‍ഥ  (ഒപ്പ്)

***(ഇതു വായിക്കുന്നവര്‍  "വിശ്വസിച്ചാലും  ഇല്ലെങ്കിലും" എന്ന ആദ്യ പോസ്റ്റ് വായിക്കുവാന്‍ അഭ്യര്‍ഥിക്കുന്നു.)